Hiep Hiep Hoera.
Door: Nettie
19 Februari 2010 | Mexico, Los Encinos
Ook hier zijn we het jaar gestart met een erg koude periode voor Mexicaanse begrippen. Onze orkanen worden naar señoras genoemd en onze frentes frios, koude periodes, worden genummerd er staat al 30 op de teller sinds oktober vorig jaar.
Maar gelukkig is Mexico groter dan Toluca en omstreken dus er zijn genoeg plaatsen waar de temperatuur niet onder de 25 graden komt zoals in Huatulco aan de kust.
Daar zijn we, Jes haar vrienden en ik, een weekje naar toegeweest.
De Nederlandse manager van het hotel was erg verbaasd over ons bezoek omdat in deze rustige badplaats bijna nooit Nederlanders logeren en zeker niet in haar chique hotel.
We maakten de afspraak dat we voor 2 nachten betalen 3 nachten mochten blijven, we blijven tenslotte Hollanders.
Na een paar dagen van luieren onder de palmbomen en bijpraten met een piña colada binnen handbereik vertrokken we naar Oaxaca.
De afstand van 200km via een weg door de bergen duurt bijna 7 uren maar een leuk alternatief is een klein vliegtuigje dat er een half uurtje over doet, dat leek ons wel wat.
Oaxaca is een prachtige koloniale stad waar heel wat subsidiegeld van de Unesco gebruikt wordt om de stad te verfraaien en waar de historische gebouwen op de juiste wijze gerestaureerd worden. Daarnaast geeft de bevolking uit de omliggende dorpen veel kleur en sfeer aan de stad waar op het prachtige Zocalo, stadsplein, het bij een aangename temperatuur het heerlijk vertoeven was tot laat in de nacht.
Omdat het Valentijnsdag was liepen alle vrouwen met rozen en vrolijke ballonnen met de tekst Te Amo, ik hou van jou.
Natuurlijk bezochten we ook de bakermat van het basketbal in Monte Alban waar de Zapoteken al dit balspel speelden maar toen ging de strijd om leven en dood.
We waren op tijd terug voor Jos zijn verjaardag die door zijn collega´s getrakteerd werd op een verjaardagsontbijt. We wilden graag voor hem zingen maar Cesar had een beter idee, via zijn telefoon werd de opname afgespeeld van de afgelopen verjaardag waar Jos luidkeels: Lang Zal Hij Leven, zong.
Wel riepen we allemaal Hiep Hiep Hoera mee.
Morgen vieren we zijn verjaardag en we nodigden een aantal collega´s en vrienden uit. Hier is het gebruikelijk dat je je vrouw, je kinderen, je opa en je vrienden meebrengt dus het kan nog gezellig worden. De Mexicaanse William Hermanussen gaat alles regelen, wij gaan genieten met een biertje en een wijntje en de generale repetitie van de dansles liep gesmeerd dus dat komt wel goed.
Voor jullie is de Carnaval voorbij, de sneeuw ligt er nog maar de zon komt er vast en zeker aan.
En mocht het wat langer duren dan je zou willen dan geldt het Mexicaanse gezegde:
Vervelende situaties duren nooit 100 jaar.
Saludos Nettie en Jos.
Maar gelukkig is Mexico groter dan Toluca en omstreken dus er zijn genoeg plaatsen waar de temperatuur niet onder de 25 graden komt zoals in Huatulco aan de kust.
Daar zijn we, Jes haar vrienden en ik, een weekje naar toegeweest.
De Nederlandse manager van het hotel was erg verbaasd over ons bezoek omdat in deze rustige badplaats bijna nooit Nederlanders logeren en zeker niet in haar chique hotel.
We maakten de afspraak dat we voor 2 nachten betalen 3 nachten mochten blijven, we blijven tenslotte Hollanders.
Na een paar dagen van luieren onder de palmbomen en bijpraten met een piña colada binnen handbereik vertrokken we naar Oaxaca.
De afstand van 200km via een weg door de bergen duurt bijna 7 uren maar een leuk alternatief is een klein vliegtuigje dat er een half uurtje over doet, dat leek ons wel wat.
Oaxaca is een prachtige koloniale stad waar heel wat subsidiegeld van de Unesco gebruikt wordt om de stad te verfraaien en waar de historische gebouwen op de juiste wijze gerestaureerd worden. Daarnaast geeft de bevolking uit de omliggende dorpen veel kleur en sfeer aan de stad waar op het prachtige Zocalo, stadsplein, het bij een aangename temperatuur het heerlijk vertoeven was tot laat in de nacht.
Omdat het Valentijnsdag was liepen alle vrouwen met rozen en vrolijke ballonnen met de tekst Te Amo, ik hou van jou.
Natuurlijk bezochten we ook de bakermat van het basketbal in Monte Alban waar de Zapoteken al dit balspel speelden maar toen ging de strijd om leven en dood.
We waren op tijd terug voor Jos zijn verjaardag die door zijn collega´s getrakteerd werd op een verjaardagsontbijt. We wilden graag voor hem zingen maar Cesar had een beter idee, via zijn telefoon werd de opname afgespeeld van de afgelopen verjaardag waar Jos luidkeels: Lang Zal Hij Leven, zong.
Wel riepen we allemaal Hiep Hiep Hoera mee.
Morgen vieren we zijn verjaardag en we nodigden een aantal collega´s en vrienden uit. Hier is het gebruikelijk dat je je vrouw, je kinderen, je opa en je vrienden meebrengt dus het kan nog gezellig worden. De Mexicaanse William Hermanussen gaat alles regelen, wij gaan genieten met een biertje en een wijntje en de generale repetitie van de dansles liep gesmeerd dus dat komt wel goed.
Voor jullie is de Carnaval voorbij, de sneeuw ligt er nog maar de zon komt er vast en zeker aan.
En mocht het wat langer duren dan je zou willen dan geldt het Mexicaanse gezegde:
Vervelende situaties duren nooit 100 jaar.
Saludos Nettie en Jos.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
